من همیشه نهایت سعیم رو کردم که با همه دوست باشم و برای خودم دشمن بوجود نیارم…

اما امروز فکر کنم دومین دشمن جدی خودم رو درست کردم…

اولیش رو فکر کنم پارسال درست کردم، مطمئنم آدم فوق العاده موفقی خواهد شد و همین الآن هم هست، و منم بهترین آرزو هارو براش دارم. کسی بود که همیشه فکر می کردم بهترین دوستمه اما انگار اون هیچ وقت من رو دوست خودش نمیدونست… اما دلیل دشمنی من و این دوستم، تا جایی که می دونم من نبودم…

امروزم دومین دشمنم رو که مطمئنم اونم فوق العاده موفق خواهد شد برای خودم درست کردم… شریکم بود توی یک کاری که من برنامه نویسش بودم و اون بازاریابش و در واقع تمام کارها به جز بخش فنی با اون بود. این پروژه کل زندگی اون بود ولی فقط یکی از کلی کار من بود. اما از اونجایی که کل زندگی اون بود همیشه سعی می کردم یه مقدار از وقتمو برای کار اون بزارم کنار، اما خوب نمی تونستم اونقدری که اون توقع داشت وقت بزارم، چون اونم در حدی که به من می گفت نمی تونست از طرف خودش کار رو پیش ببره، با وجود اینکه فوق العاده خوب کار می کرد اما خوب خیلی بزرگ فکر می کرد و هدف هاش زیادی بزرک بودن و هستن. منم از این طرف نمیرسیدم با سرعتی که اون میخواد روی پروژه کار کنم. امروز دیگه با هم صحبت کردیم و من بهش پیشنهاد کار با یک گروه دیگرو دادم. خلاصش اینکه بهم گفت که تو زندگی من رو در خطر انداختی… من نهایت سعیمو کردم تا کار اون رو هم انجام بدم چون این پروژه همه کار اون بود. هیچ وقت قصدم این نبوده. اخرین جمله ای هم که بهم گفت این بود که دنیا کوچیکه و بالاخره در آینده چشم تو چشم میشیم… در هر صورت من هنوز با اینکه با هم کار کنیم مشکلی ندارم و هر وقتی که باز هم بیاد و بتونم کمک کنم این کار رو می کنم. من مطمئنم آدم موفقی خواهد شد و هست. البته اون به نظرش من اصلاً موفق نیستم طبق بحث آخری که کردیم.

خوب نتیجه ای که می تونم بگیرم این هست که من باید خیلییی موفق بشم، چون مطمئنم دشمن هام خیلی موفق خواهند شد. من باید به قدری موفق بشم که بتونم به دشمنام کمک کنم. باید قبل از اینکه کاری به ضرر من انجام بدن، بتونم یجوری کمکشون کنم تا دوست شیم و دشمن نباشیم. و از اونجایی که دشمن هام خیلی خیلی مطمئنم موفق خواهند شد، کار آسونی نیست این موضوع .

امیدوارم پست بعدیم درباره دوست و دشمن هام در مورد دوست شدن با یکی از دشمنام باشه، نه یک دشمن جدید.

خوب! امروز اولین روز سال ۱۳۹۰ هست که ایران نیستم… تا ۱۵ روز آینده خونه عمه عزیزم تو ایتالیا خواهم بود به همراه آرش جون و مادر پدرم.

این روزها روزای خیلی خوبی برای فکر کردن به اینکه چه کارهایی می تونم بکنم هست. یک سری ایده جدید دارم که امیدوارم قبل از اینکه آمریکا برم بتونم کامل پیاده کنم.

بعد از چندین روز فیس بوکم رو امروز چک کردم و خیلی خوشحالم که این همه دوست با مرام و دوست داشتنی دارم. یک Screenshot از صفحه فیس بوکم گرفتم تا یادگاری بمونه. حجم سایز اصلیش ۳ مگ شده حدوداً اما به نظرم قرار دادنش اینجا کاملاً میارزه. روش کلیک کنید تا سایز اصلیش بیاد یا می تونید اینجا هم کلیک کنید.

خیلی خوشحالم. مرسی از همتون!
 

خوب امروز نشستم یه مقدار روی دوگل (http://doogle.ir) کار کردم… کلاً این روزا زیاد بهش فکر می کنم…

خوب شاید بد نباشه یه توضیح بدم که هدف از به وجود اومدن دوگل چی هست اصلاً! چند وقت پیش داشتم فکر می کردم چند تا دامنه .ir کلاً وجود داره؟ طبق آماری که nic.ir خودش در سایتش قرار داده حدود ۱۸۲ هزار تا دامنه .ir فعّال داریم! این آمار رو می تونید در این لینک مشاهده کنید:

https://www.nic.ir/Statistics

روز بعدش به یکی از بچه ها (امین) سپردم به nic زنگ بزنه ببینم با چه شرایطی کل این دامنه ها رو که ثبت شدن بهمون میدن، که در پاسخ گفتن کلاً nic هیچ گونه سرویسی در این خصوص نمیده و کلاً به جز Whois و ثبت دامنه هیچ API دیگه ای نمیده…

روز بعد یه دیکشنری با استفاده از بانک اطلاعاتی مبدل پینگلیش به فارسی که چند سال پیش ساخته بودم که شامل حدود ۳۰۰ هزار کلمه پینگلیش میشه و یک دیکشنری انگلیسی که ۵۰۰ هزار کلمه انگلیسی داشت ساختم و یه برنامه نوشتم تا از تمام ۸۰۰ هزار کلمه توی سایت nic به ترتیب whois بگیره. نتیجه کار ۳۵ هزار تا دامنه گرفته شده .ir بود. یعنی هنوز ۱۴۷ هزار تا دامنه وجود داشت که با وجود چک کردن این ۸۰۰ هزار کلمه هنوز پیدا نشدن. البته طبیعی هست چون خیلی دامنه ها دو حرفی هستند یا عدد توشون هست یا – … اما همین ۳۵ هزار تا برای شروع کار من کافی بودن.

یه برنامه خیلی ساده دیگه نوشتم که تمام این ۳۵ هزار تا دامنرو چک کنه و ببینه کدوماشون روشون سایت هست و کدوما فقط دامنه هستن. جالبه که نتیجشو بدونید. تقریباً دو سوم دامنه ها روشون هیچ سایتی نبود و فقط دامنشون خریداری شده بود که بعداً فروخته بشه احتمالاً یا صاحب دامنه از بالا آوردن سایت صرف نظر کرده بوده. خوب این که خیلی بده! اگر رو تمام این دامنه ها حتی یه صفحه خالی با تیترشون بود و به هم لینک میدادن، یا مثلاً حتی ۴ تا تبلیغ خالی قرار میگرفت هم میتونست باعث PageRank گرفتنشون بشه و هم میشد ازشون درآمد ایجاد بشه… همینطور اگه مثلاً تو هر صفحه این جمله نوشته می شد که "شما می توانید این دامنه را بخرید" و یه فرم پیشنهاد قیمت میومد کلی بیشتر دامنه خرید و فروش می شد. سایت های Parking که در خارج ایران مرسوم هستند تا حدودی همین کار رو می کنن که معروف ترینشون Sedo Parking هست.

اما حالا چی میشد اگر یه شبکه اجتماعی برای این موضوع داشته باشیم؟ و فقط دامنه های بدون هاست نباشن! همه بتونن در مورد سایت های فعال یا دامنه های غیر فعّال نظر بدن. هر دامنه یه دیوار داشته باشه، افراد بتونن سایت ها و دامنه ها رو به لیست علاقشون اضافه کنن… و این موضوع فقط مربوط به سایت های ایرانی باشه. در کنارشم سرویس پارک داشته باشیم. یعنی هر شخص با عوض کردن dns دامنش به ns1.doogle.ir بتونه به جای اینکه هیچ صفحه ای روی دامنش نباشه، صفحه خرید دامنه براش بیاد، همینطور بقیه دامنه های اون شخص نمایش داده بشه و دامنه های مرتبط. همینطور بهش این امکان داده بشه تا تبلیغات دامنه های پارک شده خودشو کنترل کنه! این خیلی خوبه… یعنی هم امکان بیشتر برای فروش دامنش، امکان PageRank گرفتن دامنش، امکان نظر دادن بقیه روی دامنش، امکان کسب درآمد از طریق تبلیغاتی که روی صفحه دامنش قرار میده!

برای مثال لینک زیر رو می تونید ببینید، که یه سایت پارک شده روی دوگل هست:

http://nushin.ir

حالا اگر من به عنوان مثال اسمم نوشین باشه، وقتی برای تست میخوام ببینم nushin.ir آیا آزاده یا نه؟ صفحه ای رو میبینم که این دامنه برای فروش قرار داده شده و آزاد نیست و در صورتی که دوست داشته باشم میتونم پیشنهاد خرید دامنرو بدم! خیلی بهتر از اینه که صفحه Can not find this page بیاد.

یک صفحه آمار هم قرار دادم فعلاً توی دوگل که با رفتن به تب برترین ها میتونید ببینید چه افرادی بیشترین دامنه .ir رو دارن و با توجه به رنک Alexa برترین سایت هایی که .ir هستند چه سایت هایین…

این روزها دارم به امکانات بیشتر برای دوگل فکر می کردم. خیلی کارها میشه کرد! اگر چیزی به نظرتون رسید خوشحال میشم به من هم بگید.

امروز رفته بودم یه سر بیرون، وقتی برگشتم آرش جون (برادر ۱۱ سالم) اومد بغلم کرد و بهم تولدمو تبریک گفت… کلی خوشحال شدم.

بعدش که رفتم اتاقم یه چیزی دیدم که کلییییییی سورپرایز شدم. تصمیم گرفتم مرحله به مرحل دقیقاً از چیزایی که دیدم وقتی وارد اتاق شدم عکس بندازم و همینجا قرارش بدم! آرش جونم مرسیییی بخاطر کادوی تولدت :*

امروز دومین روز سال ۱۳۹۰ هست… می خوام از امروز هر روز حتی یک پاراگراف هم که شده درباره کارهای مفیدی که انجام دادم  در اون روز بنویسم…

دلیلش هم خیلی از دوستام می دونن، چون قرار هست ۴ روز دیگه از ایران برم و احتمالاً برای مدّت زیادی به ایران بر نمی گردم. پس باید این رفتنم یک ارزشی داشته باشه در مقابل تمام چیزهایی که با رفتنم از ایران از دست میدم. تو این بلاگ میخوام به خودم نشون بدم که رفتنم فایده داشته، هر روز که نتونم کار مفیدی از خودم بنویسم یعنی یک روز الکی از همه افرادی که دوسشون دارم دور بودم.

برای دوستانی که نمیدونن، من چندین سال هست (شاید الآن دیگه ۵ ۶ سال شده باشه) که برای یک شرکت آمریکایی با نام هایپرآفیس از راه دور کار می کنم و این شرکت امسال اقدام به گرفتن یک ویزای کاری برای من کرد تا امکان رفتن به آمریکا و کار کردن براشون رو داشته باشم… تا الآن فکر می کردم آخرش ویزام جور نمیشه و به مشکلی بر خواهد خورد، چون معمولاً این نوع ویزا رو به لیسانسه ها نمیدن، تا موقعی که ویزا توی پاسپورتم خورد و دیدم انگار جدّی هست رفتنم.

امیدوارم بتونم واقعاً در ازای دوری از خانوادم و تمام دوستام که فوق العاده فوق العاده دوسشون دارم، چیزایی بدست بیارم که بتونه جبران کنه این دوری رو…

امروز روز تولدمه، همینطور تولد این بلاگ و روزنوشته هام! برای اولین بار به یه نکته جالب بر خوردم، هیچ کس نمی تونه دقیقاً سر موقع تولد منو تبریک بگه ) چون امروز ساعت ها یک ساعت به جلو کشیده میشه، یعنی دقیقاً ساعت ۱۲ یهو میشه ۱… پس کسی نمیتونه ساعت ۱۲ تولدم رو تبریک بگه و همه مینیمم می تونن با یک ساعت تأخیر تبریک بگن… همینطور من روز تولدم یک ساعت کم داره! اینم امسال فهمیدم! البته دو تا از دوستان این نکترو به من تفهیم کردن )

امروز به مناسبت تولدم سایت Doogle.ir رو به خودم کادو میدم که فکر می کنم اولین شبکه اجتماعی پارک دامنه باشه… لااقل تا به حال خودم ندیدم همچین چیزی. لااقل مطمئن هستم اولین نسخه ایرانیشه با اینکه خارجیشم هر چی گشتم نبود.

خوشحالم اینجا می نویسم،
دلم هنوز نرفته برای خیلیا تنگ شده، برا یه نفر خیلی بیشتر…

عید همتون مبارک، براتون آرزوی یه سال خیلی خیلی خوب می کنم،
سیاوش

چند وقته هیچ وبلاگی ننوشتم! یه سری امتحان کوچیک داشتم که تموم شدن…

این مدت خیلی اتفاق های جالبی برام افتاده، اما هیچ کدوم انقدر برام انگیزه ایجاد نمی کردن که بیام تو وبلاگم بنویسم… تا امروز!

امروز رفتم مدرسه ی داداش کوچیکم، آرش جون، که بیارمش خونه که دیدم بچه های کلاس دارن داد میزنن: “آرش فرمول کشف کرده، آرش فرمول کشف کرده!”.

کنجکاو شدم و رفتم دفتر سؤال کردم موضوع چیه؟ فهمیدم ماجرا از این قراره که آرش سر کلاس ریاضی پیشرفته ی کلاس پنجمیا که برای آمادگی امتحان تیزهوشان هست بوده و استاد سوال می کنه توی یک مثلث مادرِ (مثلثی که اضلاع اون ضریب ۳،۴ و ۵ هست) با اضلاع ۹، ۱۲ و ۱۵ ارتفاع وارد بر وتر اندازش چقدره؟ بعد آرش خیلی سریع گفته ۷٫۲! بعد معلمشون تعجب می کنه! چون راه حل نرمالش این هست که مساحت مثلث رو بدست بیاری که می شه ۵۴ بعد ضرب نصف وتر (۱۵/۲) در ارتفاع وارد به وتر (x) رو مساوی مساحت قرار بدی و از اون x رو بدست بیاری که این کار کمی وقت گیر هست، لا اقل برای یک پسر ۹ ساله… با تعجب به آرش نگاه می کنه میگه چجوری حساب کردی؟ آرش میگه کافیه محیط رو تقسیم بر ۵ کنیم، یعنی ۳۶ تقسیم بر ۵، که میشه ۷۲ تقسیم بر ۱۰، یا همون ۷٫۲! معلمشون روی چند تا مثلث مادر دیگه هم امتحان می کنه و میگه عجیبه تا حالا جای دیگه ای این فرمول رو نشنیده بودم!

منم جایی چیزی در مورد همچین فرمولی نشنیده بودم! اما خیلی خوشحالم که آرش دوست داره راه های خودش رو برای حل مسئله ها درست کنه و دنبال راه های ساده تر برای مسائل می گرده… شاید این فرمول خیلی ساده باشه و زیاد مهم نباشه! اما اینجور فکر کردن خیلی خوبه… سعیمو می کنم منم اینطوری فکر کنم… برای هر کاری همیشه راه های آسونتری هم هست…

کلاً این روزا بچه ها خیلی باهوش تر از قبل هستن که البته چیز عجیبی نیست… چند روز پیش داشتم یکی از گوگل تک تاکز ها رو میدیدم که خیلی برام جالب بود! یک پسر ۱۲ ساله در گوگل داشت در ارتباط با jQuery سخنرانی می کرد! این پسربچه ی بزرگ توی پروژه ی Drupal هم سهم داشته! بهتون پیشنهاد می کنم این ویدئو رو ببینید! حتی شاید خیلی سریع تر از خیلی از ما تایپ می کنه… این ویدئو رو که دیدم سعی کردم طراحی وب رو با آرش با وجود اینکه فکر می کردم هنوز زوده شروع کنم…

براش اول تگ های HTML رو توضیح دادم و کار هر کدوم از اونارو… بعد رفتم سراغ CSS و اینکه چه فایده ای داره از CSS استفاده کنیم… بعد برای رنگها باید مبنای ۱۶ رو یاد میدادم… در وب رنگ ها بصورت RGB تعریف میشن… مثلاً #FF0000 کد یک رنگ هست… به این صورت که دو رقم اول اندازه ی رنگ قرمز و دو رقم دوم اندازه ی رنگ سبز و دو رقم سوم مقدار رنگ آبی رو نشون میدن در مبنای ۱۶… پس کد #FF0000 رنگ قرمز خالص رو نشون میده… برای آرش مبنای ۱۶ رو به این صورت توضیح دادم:‌ گفتم مبنای ۱۶ مثل همین شمارشی هست که ما می کنیم با این تفاوت که بعد از رقم ۹ رقم A و B و … و F هم داریم، یعنی شمارش اینطوری انجام میشه:

۰۱ ۰۲ ۰۳ ۰۴ ۰۵ ۰۶ ۰۷ ۰۸ ۰۹ ۰A 0B 0C 0D 0E 0F 10 11 12 13 …

بعد پرسیدم حالا به نظرت بعد از ۱۹ چیه؟ جواب داد ۱A! با کمال تعجب پرسیدم بعد از ۱F چیه؟ گفت ۲۰! پرسیدم بزرگترین دو رقمی چی میشه؟ گفت FF!

من همینا رو برای دانشجوها هم درس میدم اما جواب هایی که میگیرم از دانشجوها برای اولین بار معمولاً صحیح نیستن…

مرحله ی بعدی توضیح این بود که هر کدوم از ارقام توی کد چه چیزیو نشون میدن و ترکیب رنگ ها در کامپیوتر (که ترکیب نور هاست) به چه صورته… برای این کار بعد از یک توضیح کوتاه درباره ترتیب ارقام در کد و چند مثال مثل FF0000# و #۰۰FF00 و #۰۰۰۰FF که رنگ های قرمز، سبز و آبی هستند، شکل زیر رو به آرش نشون دادم:

بعد پرسیدم حالا کد رنگ زرد چی میشه؟ با کمال ناباوری شنیدم #FFFF00! باید قبول کنیم که انسانهای نسل های حال و آینده از نسل های گذشته درک بالاتری دارند… نمیدونم به خاطر تأثیر ژن هاست، یعنی ژن های انسان مثل یک حافظه اطلاعات نسل قبل رو به نسل بعد منتقل می کنن، یا دلیلش محیط اطراف هست که برای نسل های جدید با نسل های قبل فرق می کنه… یا شاید ترکیبی از هر دو… دوست دارم نظر دوستان رو بدونم…

از این ماجراها بگذریم، این مدت تمرین نوشتن با دست چپ رو هم انجام ندادم، از امروز دوباره می خوام شروع کنم… از تمام دوستانی که عکس نوشتن با دست چپشون رو برام فرستادن هم ممنونم!

اینم عکس ۳ متن آخری که خودم با دست چپ نوشتم به همراه عکس هایی که برام فرستاده شده! من اسم دوستانی که این عکس ها رو فرستادم ننوشتم، چون شاید هنوز دوست نداشته باشن کسی بدونه… اما اگر مشکلی ندارید با اینکه اسمتون بیاد حتماً بگید که از این به بعد اسم رو هم زیر دست خطتون بیارم… در ضمن شاید بد نباشه تاریخ رو حتماً زیر دست خطتون بنویسید تا پیشرفتتون کاملاً معلوم باشه…

لازم به ذکره که عکس یکی مونده به آخر و آخر برای یک نفر هست در یک فاصله ی زمانی ۳ هفته ای! به صاحبش تبریک میگم که انقدر پیشرفت داشته…

[Show as slideshow]

تا حالا شده یک خصوصیت یا یک کار از یک شخص ببینید و به خودتون بگید آیا من می تونم مثل اون باشم؟

مثلاً یک شخص رو می بینید که مثل ماشین حساب هر ضرب و تقسیم و … که ازش بپرسید در جا جواب میده… یا یک مثال بهتر، مدیران شرکت های موفق، آیا من می تونم مثل مدیر شرکت های Google، IBM، Microsoft یا Apple موفق باشم؟

آیا فقط سعی و تلاش کافیه؟ یا بعضی ها از اول توانایی ها و استعداد هایی دارند که بقیه ندارند؟ آیا اونا چون نابغه هستند به اینجا رسیدن یا این کارها رو می تونن انجام بدن؟ یک جمله ی جالب دیگه از ادیسون یادم افتاد…

“Genius is one percent inspiration and ninety-nine percent perspiration.”
Thomas Alva Edison

نبوغ یک درصد خدادادی و ۹۹ درصد سعی و تلاش است.
توماس آلوا ادیسون

(دوستان گفتن چرا همش عکس های سیاه سفید در وبلاگت قرار میدی، نهایت سعیم رو کردم یکم رنگی تر باشه!)

به نظر من این خیلی جمله ی قشنگی هست. یعنی همه می تونیم با سعی و تلاش نابغه باشیم، موفقیت های بزرگ کسب کنیم و کارهایی که به نظرمون انجامش برای ما ناممکن هست رو انجام بدیم.

خوب اما این یک جمله هست و ممکن هست درست نباشه، هر چند از یک آدم خیلی بزرگ هست. من خودم بعضی حرف ها رو تا خودم بهش نرسم نمی تونم قبول کنم.

چند مدت پیش یک کلیپ جالب در Youtube دیدم که در اون یک زن نه چندان جوان با دو دستش هم زمان با خط خیلی قشنگ و سرعت بالا یک متن رو به همراه قرینه ی اون می نوشت! یعنی یکی از اونا در آینه درست خونده می شد! (مثل نوت های داوینچی) با خودم گفتم این زن باید نابغه باشه…

یکم دیگه جستجو کردم یک کلیپ دیگه پیدا کردم که در اون یک شخص (احتمالاً) چینی با دو دست روی زمین بصورت قرینه چینی می نوشت. بعد از چند مدت دیدم داره با یک دست یک متن و با دست دیگه یک متن کاملاً متفاوت می نویسه! این دیگه خیلی باورنکردنی بود! من حتی نمی تونم با دست چپم یک کلمه ی سادرو درست بنویسم!

کلیپ های دیگه ای هم در Youtube پیدا می شن، مثلاً کاریکاتوریست ها یا نقاش هایی که با کمک هر دودست همزمان یک نقاشی رو می کشن… کافیه در Youtube عبارت write with both hands یا Ambidexterous رو سرچ کنید.

لازم به ذکره که من از چند نفر شنیدم آقای جاسبی هم می تونن همزمان با دو دست بنویسند. اول پیش خودم گفتم حتماً این انسان ها از ابتدا این پتانسیل رو داشتن و خیلی باهوش هستند که می تونن این کار رو انجام بدن… بعد شروع کردم به سرچ کردن.

در ویکیپدیا یک صفحه در این رابطه پیدا کردم که انسان ها از این نظر چند دسته هستند:

افرادی که راست دست یا Right-handedness هستند و کنترل بیشتری روی دست راست دارن، افرادی که چپ دست یا Left-handedness هستند و افرادی که Mixed-handedness هستند، یعنی بعضی کارها مثل نوشتن رو با دست چپشون بهتر انجام می دن و بعضی کارها مثل پرتاب کردن توپ رو با دست راست بهتر انجام میدن.

در آخر یک گروه با نام Ambidexterity وجود داشت که انسان های خیلی کمی جزو این دسته هستند و افرادین که با هر دو دست می تونن کارها رو به یک اندازه خوب انجام بدن! یعنی هم روی دست چپ و هم راست به یک اندازه کنترل دارن و خودشون انتخاب می کنند با دست چپ بنویسند یا راست!

البته هیچ کدوم از این ها درباره ی نوشتن هم زمان با دو دست نبود، اما این مطلب رو می رسوند که بعضی انسان ها از ابتدا قابلیت بیشتری رو در این زمینه دارن. آیا این مطلب به این مفهوم هست که اگر انسانی Ambidexterous نباشه هیچ وقت نمی تونه با دو دست بنویسه؟ اینجا بود که به خودم گفتم می شه این موضوع رو امتحان کرد و فهمید آیا با تمرین و پشتکار می شه یک Ambidexterity شد یا نه… از اون روز تصمیم گرفتم هر چند مدت سعی کنم با دست چپ بنویسم. این کار خیلی سخت بود! وقتی سعی می کردم با دست چپ بنویسم کل بدنم درد می گرفت! به خصوص گردنم… فکر کنم مغزم عضله ی انگشت کوچیک دست چپم رو با عضله ی گردنم اشتباه گرفته بود! بعد از چند مدت موقع امتحانات شد و من تمرینم رو قطع کردم.

چند مدت پیش دوباره یاد این موضوع افتادم و تصمیم گرفتم هر روز یک صفحه از یک کتاب رو با دست چپ بنویسم… این موضوع رو به چند تا از دوستام گفتم و الآن یکی از دوستای خوبم هم همین کار رو هر روز انجام می ده و برای هم دست خط اون روزمون رو میفرستیم.

کتابی که برای نوشتن انتخاب کردیم خلاصه ی کتاب “از خوب به عالی” یا همون “بهتر از خوب” نوشته ی آقای جیمز کالینز هست. (نویسنده ی کتاب ساختن برای ماندن یا Built to last)

این کتاب سعی می کنه علت موفقیت سازمان ها و مدیرانی که یک زمان عادی بودن و در زمان کمی رشد خیلی خوبی داشتن رو بررسی کنه و فکر می کنم لااقل خلاصش که ۲۵ صفحه هم بیشتر نیست ارزش خوندن داشته باشه.

من متأسفانه (البته خوشبختانه) الآن اولین صفحه ای که با دست چپ نوشتم رو ندارم، اما از اول دوره ی دوم نوشتن با دست چپم سعی کردم هر صفحه ای که نوشتم رو Scan کنم تا بتونم پیشرفتم رو (اگر پیشرفتی باشه البته) بسنجم و از این پست تصمیم دارم آخر هر پست جدید صفحه های جدیدی که نوشتم رو قرار بدم تا اولاً متعهد بشم که هر روز با دست چپ تمرین کنم و هم نظر دوستان رو درباره ی پسرفت یا پیشرفتی که داشتم بدونم.

یک درخواست هم دارم از دوستانی که این مطلب رو می خونن و اون هم اینه که اگر شما هم علاقه مند به تمرین نوشتن با دست چپ هستید در همین پست بگید. اینطوری هم ما انگیزه ی بیشتری برای ادامه داریم هم شما به خودتون اثبات میشه که آیا با سعی به همچین چیزی میشه رسید یا نه… اگر دوست داشته باشید در آخر پست ها خط شما هم با یا بدون اسم  قرار میدم… الآن دو نفر هستیم، خیلی خوشحال می شم تعدادمون بیشتر بشه!

البته این فقط یک تمرینه برای شروع و اثبات اینکه آیا با سعی می تونیم یک کار به نظر غیر ممکن رو انجام بدیم یا نه! از آسون (نوشتن با دست چپ) شروع کنیم بهتر هست و بعداً می تونیم کارهای سخت تر (مثل یک مدیر خیلی موفق بودن) رو تمرین کنیم.

این هم نوشته های من با دست چپ از ۲ دی تا امروز:

[Show as slideshow]