امروز با بچه ها رفته بودیم سوشی بخوریم. کلاً خیلی دوست دارم، خیلیا اصلاً خوششون نمیاد، خودمم از خودم تعجب می کنم گاهی که چطوری ماهی خام می خورم… اما نوعی که ژاپنیا درستش می کنن واقعاً خوشمزس.

قبلش هم یک نمایشگاه نقاشی رفته بودم که توی یکی از بهترین جاهای میلان (به عنوان نمایشگاه) برگزار شده بود و مرتبط با مدرسه یکی از دوستان بود. خیلی جالبه که اونجا مدرسه های هنر انقدر خرج میکنن و همچین نمایشگاهایی با این مدل پذیرایی برگزار می کنن. توی ایران هیچ دبیرستان یا هنرستانی ندیدم همچین کاری بکنه. البته این مدرسه هم یکی از بهترین و پولدارترین مدرسه های میلان هست.

نقاشیا بعضیاشون واقعاً جالب بودن، مخصوصاً کارهای سه بعدی که از تابلو بیرون اومده بودن. این ایده که نیاز نیست کار حتماً داخل کادر باشه خیلی جالبه. کلاً ایدش جالبه، نه فقط توی نقاشی. خیلی وقتا ما خودمونو داخل کادر محدود می کنیم و فکر نمی کنیم میشه خارج از کادر هم فکر کرد.

یاد یه معمای ساده اما جالب افتادم الآن. چطور میشه این ۹ تا نقطرو با ۴ تا خط صاف بدون برداشتن قلم از روی کاغذ به هم وصل کرد؟

دنبال راه های فضایی مثل کشیدن ۳ تا خط تا بی نهایت و اینجور چیزا نگردید، خیلی ساده تر از این حرفاست. فقط باید خارج از کادر فکر کنید. توی پست بعدی جوابشو قرار میدم، البته با این راهنمایی که کردم اجتمالاً جوابشو پیدا کردین…

نمیدونم چرا توی ایران هر کی بخواد یکم خارج تر از کادرِ عادی حرکت کنه لهش می کنن تا دیگه از این کارا نکنه! مثلاً اگر توی ریاضی تو دبیرستان از راه استاد نری لِه خواهی شد و نمره که نمیگیری هیچی شاید نمره منفی هم بگیری. البته همه جا اینطور نیست اما اکثر جاهایی که لااقل من میشناسم اینجوری بودن و هستن. اما توی اروپا اول به بچه ها یاد میدن چجوری خارج از کادر و جدید فکر کنن. برای همین هست اونا بیشتر از ما ایده جدید می سازن وگرنه من مطمئنم هوش ما اگر بیشتر نباشه کمتر نیست.

نقاشی های دو بعدیشون (یعنی اونایی که فقط روی بوم بود) خییییلیییی بد بود. یعنی واقعاً تو دبستانی که من میرفتم بچه ها خیلی نقاشی های روی کاغذشون و رنگ بندیاشون بهتر بود. اما کارهای سه بعدیشون، یعنی اونایی که ایده بود، نه تکنیک رنگ کردن یا رنگ بندی، واقعاً واقعاً فوق العاده بود! این یعنی استادا سعی بر یاد دادن رنگ کردن نداشتن، تلاش اصلیشون آموزش فکر کردن بوده. مثلاً توی یکی از کار ها چند تا تابلوی کاملاً سفید بودن که وسطشون جاهای مختلف پاره شده بود و زیپ های سیاه بزرگ پارگی هر تابلو رو به هم چسبونده بود. یا تو یکی دیگه از نوار های سفید و سیاه و گره خوردن اونا استفاده شده بود، این نوار ها جا اینکه توی قاب باشن، دور قاب بودن و بعضی جاها پشت قاب هم دیده میشد. یا یه کار دیگه که یه سَهمی حدود نیم متر از قاب اومده بود بیرون و دورش کاغذ های رنگی کوچیک کوچیک بود و آخرش یه قوطی رنگ، انگار که قوطی رنگ داره پاشیده میشه به تابلو! و خیلی خیلی ایده های دیگه! این یعنی یاد گرفتن متفاوت فکر کردن. رنگ کردن رو بالاخره میشه یاد گرفت، اما متفاوت فکر کردن کار آسونی نیست. مگه نه؟ بعضی وقت ها آدما با خیلی ساده فکر کردن هم می تونن متفاوت باشن. اما ساده فکر کردن خیلی سخته. مثلاً ایده تویتر، کلش یه سوال بود، الآن چیکار داری می کنی؟

راستی خیلی از نقاشی ها به سبک Futurism بود. فوچوریزم یه سبک یا جنبش هنری هست که توی ایتالیا اولین بار توسط Marinetti معرفی شد. بعدش کلی هنرمند کارهاشون رو بر پایه این جنبش معرفی کردن که یکی از معروفاشون که شاید بشناسین Boccioni (بوچونی) هست. من پارسال یه نمایشگاه دربارش توی پاریس رفته بودم و فوق العاده بود. خیلی خیلی خیلی ایده های باورنکردنی توی این کارها بود. ایده هایی که آدمارو به فکر میندازه که چطور یکی به فکرش رسیده همچین کاری کنه؟

توی فچوریزم یه نکته جالب اینه که تو کارها خیلی وقت ها زمان بخش های مختلف نقاشی با هم فرق داره! مثلاً ممکنه یه تیکه از نقاشی یه چیزی باشه که یه تیکه دیگه همون جسم یا شخص باشه اما توی یه زمان دیگه! برای مثال این نقاشی بوچونی رو ببینید.

اگه دقت کنید قسمت هایی از نقاشی چندین بار تکرار شدن توی جاهای مختلف چون اون قسمت یه زمان دیگه هست، یعنی مثلاً سر اسب می تونه توی یه نقاشی چند جا باشه. اگه یه سرچ روی Futurism یا Boccioni کنید کلی عکس های جالب از نقاشی ها و مجسمه ها و انواع کار های هنری براتون خواهد اومد.